Bensiz Biz Şiiri - Anıl Çelik

Aynı hüznün lokması duruyor boğazımda, yutkunamıyorum
Ellerinde bir bardak su ile gelmeni bekliyorum yeniden
Öksürüklerime kan karışmadan sesini duyasım var
Senin gidişlerin birilerine "hoşgeldin" dedirtmeden

Daha yeni uyanmış gün, toprak yenice ısınıyor
Gözlerim mağrurluğunu bırakmış seni arıyor
Daha yeni gelmiş bahar, fidanlar yenice açıyor
Tenim tazeliğni bırakmış sensizliğe nasırlaşıyor

Belki de sensiz söylenmeliydi dilime dolanan türkü,
Dizelerimden seni çıkarmalıydım belki de.
Sana hayatın tatlı kalemiyle yazılmış olan bu öykü,
Benim ölüm fermanımın satırlarındandı belki de.

Şimdi dokunduğun yerleri siliyorum gözyaşımla,
Yüreğime yürüdüğün kaldırımlardan da ayak izlerini.
Ve ayrılıyorum yüreğinin sahnesinden alkışlarınla,
Yeni benlere büründür bensiz bizlerini.