Benlik Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Sustum.
Zaman durdu, alnımda bir daire —
Kalp düştü toprağa, göz değil.
Göğün kabaran yükü içime doldu birden.
O anda yoktum orada,
bir ben vardı, benden geride kalan.

Ağlamadım.
Çünkü gözyaşı, susan bir ayetti;
Dil çekildi geriye,
vuslatın sesi kalbimde yankıydı.
Her nefes, bir sır açtı yavaşça perdeyi,
ve bir secdede anladım:
Perde benmişim, karanlık da ben.

Yıldızlar sığmadı artık geceye,
çünkü ruhum
zamanın kıyısından yürüyordu öteye.
Ne gam kaldı ardımda,
ne zincir gibi asılı duran eski keder;
secdeyle kırıldı yalanın sert kabuğu.

Bir avuç toprakta buldum sonsuzluğu,
ve o karanlıktan doğan nurun kudretini.
Adım adım soyundum kendimden;
her parçadan geçerek arındım.
Ve sonunda
ben oldum—
ben’e değil,
beni yaratana secde ederken.