Benim yalnızlığım Şiiri - Orhan Özçelik

Bir ceza yedim felekten,
Tokat misali dolandı durdu şakaklarımda.
Gönlümde hasarım çok büyük,farkı yok ölmekten,
Bir yürek kaybettim bu şehrin sokaklarında.

Hangi zamandı unuttum,
Saatler durmuştu,zaman durmuştu o anda.
Dünya bile durmuştu vurgunu yediğim zamanda,
Ellerim semaya doğru ama ses yok çığlığımda.

Bir sevgili vardı yanımda, karşımda,
Bir de ben onun karşısında,ama çok uzağında.
Gitme kal demek için hazırladığım kelimeler,
Birer birer takılmışlardı sanki dudaklarımda.

Gözlerimiz vardı bir de bakan,
Bakan ama bakmaktan utanan,aşkımızdan utanan.
Yüreğimden gelen bakışımın da yetmedi gücü ona,
Yetmedi benim dünyamın durmasını durdurmaya.

Çok çabuk durmuştu dünya,
Kolay başladı bende yıkım,ayrılığın başlangıcında.
Çünkü yıkılan temel üzerine kurulmuştu yalnızlığım,
O temel dünyanın en sağlam temeliydi,benim aşkımdı.

Çok iyi gidiyor artık yalnızlık,
Sağlam temel üzerinde ahengini bozmadan.
Hiç bir gün bana yokluğunu aratmadan,
Gün be gün, ölüme götürüyor beni yalnızlık.