Benim Canım Yandı Şiiri - Hamit Atay

Benim Canım Yandı
yüzüm gülse de, içim paramparça…

Benim canım yandı…
Öyle böyle değil,
İçten içe, sessiz sessiz,
Kimselere söylemeden,
Kimseye belli etmeden.

Yüzümde hep aynı gülüş,
Ama içim delik deşik.
Bir bakışla kırıldım,
Bir susuşla dağıldım…
Bir söz söylemedin,
Ama bin yara bıraktın ardında.

Ben seninle iyileşecektim,
Sen beni daha da eksilttin.
Bir "nasılsın?" bile sormadın,
Oysa cevabım sendin hep.
Kötü olsam da seninle iyi hissederdim,
Ama artık…
İyiliğim bile eksik sensiz.

Benim canım yandı…
Kalbim kor gibi duruyor yerinde.
Her çarpışı isyan,
Her susuşu dua gibi.
Gece uykularımda ismin,
Sabah gözlerimde izlerin var.

Hani bazı şarkılar başlar ya bir anda,
Ve boğazında bir düğüm…
İşte öyle bir şey bu.
Bir şarkı gibisin artık;
Sözleri içimi acıtan,
Ezberden söylediğim ama
Her seferinde canımı yakan.

Ben seni severken,
Kendimden geçmiştim…
Sen beni terk ederken,
Hiç bakmadın ardına.
Oysa ben,
Hâlâ aynı yerdeyim.
Gittiğin günden beri
Ne bir adım ileri,
Ne bir adım geri…

Benim canım yandı…
Bir daha kimseye anlatamayacağım bir sızı bu.
Ne arkadaşlar anladı beni,
Ne aynadaki ben.
Sadece kâğıt anladı,
Sadece şiir, sadece kelime.

Bir "özür" bile beklemedim senden,
Yüzüne vurmadım kalbimi.
Ama sen giderken,
Ben kendimi bıraktım geride.
Ve şimdi her sabah,
Biraz daha eksik uyanıyorum.

Benim canım yandı…
Ama kimse bilmedi.
Çünkü güldüm hep,
Çünkü sustum.
Çünkü bazı acılar,
Ağlamadan da dökülür insanın içinden.
Ve bazı ayrılıklar,
Bir ömür susar insanın dilinde.

Şiir Hamit Atay