Benim Başbuğum Şiiri - Muhammed Genç

Çocukluğumuz sessizdi soğuktu biraz
Bir anne gitti bir baba sustu
Ama sen vardın başbuğum
Bir dağ gibi bir sancak gibi

Sen konuşmazdın
Ama varlığın her kelimeden daha gürdü
Biz korkarken sen dururdun önümüzde
Bir duvar gibi bir kale gibi.

Herkes kendi yoluna dağıldı
Sen hep arkada kalanları korudun
Kendini hiç anlatmadın
bizim de ayıbımız sormamak oldu zaten
hep izledik sessizce

Sen üzülürdün
Herkesi tutardın kimse seni tutmazdı
Gecenin ortasında bile yıkılmazdın
Ama ben bilirdim
Senin içinde tarifsiz fırtınalar vardı

Zaman geçti yollar değişti
Kardeşler sustu gönüller koptu
Ama ben hâlâ aynı yerden bakıyorum sana
Benim gözümde sen yıkılmaz duvar gibi
sen ölmez bir başbuğ oldun

Senin varlığınla öğrendim duruşu
Senin gölgende gördüm mertliği
Her şey bittiğinde bile
Benim için hep bir ağabey değil
Bir kutlu lider bir yürek kahramanı oldun

Ey koca çınarım
Ey içinde fırtınalar esen
Yüce göklü başbuğum
Tanrı şahidimdir
Sen benim kalbimde yaşayan
Hiç düşmeyen bayraksın

Ne baba
Ne dost
Ne yoldaş
Sen benim başbuğumsun