Benim Babam Şiiri - Mustafa Zincirkiran

(Fasl-ı Muhabbet şiiri)

Babalar özeldir saran bir hâle
Gönül aydınlatan ‘nur’du hep babam.
Dışarıya karşı yılmaz bir kale
Hatta aşılmaz bir ‘sur’du hep babam.

Anam babam evde birlikte idik
Önce babam öldü açtı bir gedik
Sonra anam için rahmetli dedik
İşte o zamanlar vardı hep babam.

Kader böyle işte eder tecelli
Her ölüm acı ki olur bedelli
Yaşlar kaç olsa da yokluğu belli
Yokluğun içimde ‘kor’du hep babam.

Şefkatliydi ama gölge ağırdı
Kötü söze karşı biraz sağırdı
Çok hata ettimse bazen bağırdı
Kollarını bize sardı hep babam.

Köyde ne iş varsa yapardı onu
İşten hiç çekinmez bilmedi sonu
Hep böyle geçirdi ömür sezonu
Çalışıp kendini yordu hep babam.

Sekiz köşeli bir şapkası vardı
Birinci öncelik namustu ardı
Kucaklardı bizi kolları sardı
Bizlere kol kanat gerdi hep babam.

Köyde başkan derdi bütün dostları
Kılibik görünmüş, oymuş kastları
Kış günleri giyiyordu mestleri
Cami ile sanki ‘yâr’dı hep babam.

Kara Kasım idi onun lakabı
Hoş görülü idi olmuş sevabı
Husumet ve kinle yoktu hesabı
Sabır gösterirken ‘zor’du hep babam.

Okuyup duydukça neleri gördüm
Yaşanılanlardan unuttum derd’im
Başıma gelseydi ben ne ederdim?
Nasıl sabredermiş ‘sır’dı hep babam.

Behlül, artık bağla söz burda bitsin
Çile çekenlerde zorluklar gitsin
Allah haksızları hep ıslah etsin
Sıkıntıyı içe dürdü hep babam.

19.06.2022