Senin bende açtığın yaraların, bir telafisi yok,
kırgınlıklar geçiyormuş zamanla,
yürekte açılan yaralar,kapanmıyormuş ama,
sen öyle bir yara bıraktın ki bana,
ne telafisi, ne de tedavisi, mümkün olmadı sanki,
kapatamadım, toparlayamadım.
Sadece gün gün acıdım,
yok oldum da sesimi çıkaramadım,
öyle derin yaraydı ki bende ki,
rüzgar esti, nefesimi kesti san ki.
Acıdı , sızladı, ruhumda bile hissetim.
Yüreğimi sökseydin, böyle koymazdı sanki,
sen ise yara açıp gittin, beni yok ettin,
Önce yaşayamam zannettim, sonrasın da öğrendim,
acıya acıya, kanaya kanaya, yaşamaıyı öğrendim.
Yüreğimde ki yaralarla, ruhumdaki sızılarla,
bununlada yaşamayı öğrendim.
her ne kadar içindeki boşlıkları, dolduramasa da,
birikmiş uktelerle birlikte, yaşayabiliyormuş işte,
yada yaşayabildiğini zannediyormuş öyle.
Sen ne çok yara açtın da gittin,
bir an olsun, dönmeyi beceremedin.
Gelsen geçecek gibiydi,
hiç yaşanmamış zannedecektim sanki,
Tüm acılarım, sancılarım bir anda kesilecekti sanki.
Sen beni kanamaya mahküm ettin, sızlamam için bıraktın da gittin.
Biliyorum ki, bunu sende bile bile ettin de gittin,
sen ,acıya mahküm ettin de gittin,
sen beni ölmeye mahküm ettin de gittin.. ÖYLE
İŞTEE…
ESİN ZALI & A.SEZER
Kayıt Tarihi : 7.8.2024 14:07:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!