Beni Küçült Anne Şiiri - Şair Düşkavuran

Sus’a saplandıkça mı büyür insan!
İhanet edip bebekliğinin heceleme savaşlarına
Ana kucağı böyle yalınayak değildi ki..

Gülmeler kız zamanından kopamamışsa
Koparılamamışsa ilk sözler yetimliğinden
Son sözlerin diktatörlüğünden miydi sanki!

Koşar adım mı yiter kalabalıklığı
Bakirliğine beceriksizlik yaftası iliştirilmiş hiçliğimin
Ve kimse-ler aklına düşmezken düşlerimin
Kim anlar ki anlamanın
Bir insana varmanın letafetini

Mübah değil midir uçurum açması
Sınırına mayın döşenmiş ellerimin
Yani ben kendime gurbetken hala
Hangi savaş bitirir yurtsuzluğumu
Hangisi sahip çıkar
Tüyü bitmemiş ufuğuna gözlerimin

İstikrarlı ayrılık nöbetlerinde kalmış sözlerin
Hangi dilsiz tarafı paklar firariliğini
Ki ben mülteci vurgunlarla vuruldum
Aklar diye ufuk boynumun borcu kirimi
Anlarım diye bana beş kalışlarını vaktin
Ağlarım diye gözümün sürmesi geceleri

İkinci el mutluluklar dolması ciğerlerime
Adımlarında boğulmasındandı yüreğimin
Bin fırtına topladım izlerimden
Dindirmedi yerle bir yanlarımı…
Afet halinde büyürmüş demek ki yollar

Küçülüyor cepleri huzurun
Büyüdükçe yıllar
Aklım üşütüyor beni
Kulaklarım fikrime üşüşüyor
Küçüldükçe doğumlar

Anasından emdiği içine oturur muydu insanın!
Anne böylesini değil.
Anne gülmeyi...
Katıksız... sıcacıklığında...
Duvarsız, dillenmeyi
Beni küçült anne...
Gülmeyi anne...

Biliyorum çok oluyorum düzene…!
Ama…
Alır elbet diller koynuna bu şizofrenik hali
Düşer elbet duvağı çığlığımın…
.