Beni Kırdığın Yerde Şiiri - Şiir Sayesi

Beni kırdığın yerde
Sanki bir gece çöktü içime,
Sensizlik sessizce dolaştı yüreğimde;
Yıkıldım…
Kırgınlıklarımın soğuk matemine
Başımı koyup sustum.
Dizlerimin bağı çözülürken
Gözlerimdeki son ışık da söndü,
Bir kibritin rüzgâra teslim oluşu gibi
Karanlığa bırakıldım.

Ne gidebildim senden
Ne kalabildim kendime;
Yarım kalan bir rüya gibi
Ortasında durdum hayatın.
Ne yönüm belliydi
Ne yüzümü ısıtacak bir sabah…
Sonra,
Beni paramparça bıraktığın yerden
Toplamaya çalıştım kendimi;
Ama her parçam
Bir başka gecenin içinde kaybolmuştu sanki.

Bu kez ağlamadı gözlerim,
Çünkü gözlerimin feri tükenmişti çoktan;
Yüreğimdi kan revan içinde kalan,
Ve o kanın her damlasında
Adım adım sen vardın.

Sustum…
Kelimeler benden kaçtı,
Dilime düşen her harf
Acının pasıyla ağırlaştı.
Konuşmayı denedikçe
Bir çığlığın boğazımda kırıldığını duydum;
Anladım ki bitmişim,
Tüketmişim kendimi
bir ömrün kıyısında.
Artık bedenim değil
Duygularım yorgun;
Bir sonbahar yaprağı gibi
Rüzgârın insafına kalmış,
Kopmuş, solmuş,gözden kaybolmuş

Acımasız bir dünyanın ortasında
Masumiyetimi taşımaya çalıştım;
Ama masum kalplerin
En çok kırılan yer olduğunu
Bir kez daha anladım.
Duygunun katili olan insanların
Hepsine içimde bir kara bulut çöktü;
Onların dokunduğu her yer
Biraz daha eksiltti beni.

Ve her düştüğümde
Kırıldığım yerden kalkmaya çalıştıkça
Yaram daha derine aktı;
Ben her seferinde
Kan revan içinde
Kendime döndüm.
Yine de…
Kırgınlığımın bütün ağırlığı altında
Bir kıvılcım saklıyorum içimde,
Belki bir gün
Kırıldığım yerden değil,
İnandığım yerden başlarım diye.