Beni Hatırlarsan Şiiri - Doğan Çeçen

Bir sabah olur da, aynaya bakarsan,
Gözlerinde bir gölge bulursan, ben olurum.
Sesinde bir titreme, bir sessizlik yankısı,
Bir adımı duyarsan, o ben olurum.

Unuttum sandığın, ama unutamadığın,
İçini acıtan bir cümle var ya,
İşte o cümlenin kenarında dururum,
Sana bakar, susarım…
Çünkü susmak da sevmektir bazen.

Sokağın köşesinden geçerken,
Bir şarkı çalar eskilerden,
Kimi zaman “biz”li, kimi zaman “sen”li,
Ama hep yarım kalan bir nakaratla…
O nakaratın eksik kalan yarısı benim.

Bir mevsim düşer takvimin ortasına,
Kokusu papatya, rengi hüzün olur.
Bir şey eksiktir, bilirsin ama söyleyemezsin.
O eksik kalan taraf, ben olurum.

Ellerin üşür bazen,
Sanki biri tutacakmış da vazgeçmiş gibi,
İşte o an, ellerinin üşümesinde bile
Benim ismim dolaşır sessizce.

Sen benden gittin, ama ben kalamadım.
Sanki gölgemi seninle götürdün,
Güneş doğsa da ben hep akşam kaldım.
Bir yemin gibi içimde taşıyorum seni,
Adını anmadan, unutamadan.

Şimdi biri seni güldürüyorsa,
Ne mutlu sana…
Ama bil ki o gülüşte bile
Benim payıma düşen bir yarım kalmışlık vardır.
Çünkü ben, seni tam sevdim,
Sen beni zamanla unuttun.

Yine de biliyorum,
Bir gün, bir cümlede, bir rüyada,
Bir kahve telvesinde, belki bir sokak lambasında
Göz göze geliriz…
Sen duraksarsın,
Kalbin bir anlık sessizliğe bürünür,
Ve o sessizlikte fısıldarsın kendi kendine:
“Beni hâlâ seven o adam…”
İşte ben oyum.
Beni hatırlarsan,
Bil ki hâlâ aynı yerindeyim;
Ne eksik, ne fazla,
Sadece senin olmadığın bir ben var içimde.