Beni En Çok Sessizlik Yaraladı

Beni insanlar değil…
Söylenmeyen sözler yordu.
Cevapsız kalan sorular…
“Bir şeyin yok gibi davran ama içten içe parçalan” baskısı…
İşte o sessizlikte kaybettim kendimi.

Her şey yolundaymış gibi davranmayı öğrendik.
Mutluymuş gibi gülümsemeyi,
"Önemli değil" deyip içimize atmayı…
Ama içimize attıklarımız büyüdü.
Ve bir gün fark ettik:
Biz, kendi kendimizi tüketmişiz.

Biri sorsa…
"Gerçekten nasılsın?" dese…
Belki gözlerim dolar,
çünkü o sorunun cevabı bir "iyiyim" değil artık.
Bir yığın sustuk,
bir yığın kırık,
bir yığın keşke...

Ama kimse sormuyor.
Çünkü herkes meşgul.
Kendi yarasıyla, kendi telaşıyla…

Ben artık anlatmıyorum.
Çünkü anlamak isteyen kalmadı.
Ve sustukça daha çok anlıyorum:
İnsan, en çok anlaşılmadığında yoruluyor.