Beni Al.. Şiiri - Suskun Adam Suskun Cân

Beni al…
Bir gece vakti,
yollar ıssızken, gökyüzü bile sessizliğini yere sererken,
şehir uyurken ve kalbimin uykusuzluğu tüm benliğime çökmüşken
götür beni…
Seninle tanıştığımız o yere…

Hani gözlerimin ilk defa sende durduğu,
bakışımın sende bir anlığına nefes tuttuğu,
kalbimin ise ilk kez sende üşüdüğü yere.
Sanki dünya o an biraz küçülmüş,
ben ise sana biraz daha yaklaşmıştım.
Sanki bir şey olmuştu,
ama ikimiz de adını koyacak cesareti bulamamıştık.

Bir süre sessizliğin omzuna yaslanayım.
Bir süre kendimi, bütün dağınıklığımla,
bütün kırılganlığımla sessizliğin kucağına bırakayım.
Bir süre seni susarak dinleyeyim;
Bir süre beni susarak dinle..

Sen beni… beni…
ilk kez adını kalbimde duyduğum yere götür.
O anı hatırlıyor musun?
Kaderin bize küçük bir aralık bıraktığı,
hayatın kısa bir boşlukta nefes aldığı,
sanki her şey “belki” derken bize bir ihtimal uzattığı o anı?
İşte o anın tozunu sileyim hafızamdan..

Sonra…
Hiçbir söz bırakmadan geriye,
hiçbir iz, hiçbir bahane, hiçbir açıklama olmadan git.
Sessizliğinle gelmiştin,
sessizliğinle git.
Git…
git…
GİT…

Ben senin gidişini
ömrümün orta yerine gömerim.
Öyle derine gömerim ki,
kimse bilmez, kimse anlamaz,
kimse bana “neden sustun?” bile diyemez.
Ben de demem zaten…
Çünkü bazı acılar konuşulmaz,
bazı ayrılıklar anlatılmaz,
bazı yaralar ömrün üstüne değil,
tam merkezine oturur...

Yeter ki…
Beni, seninle tanıştığımız yere götür.
O ilk adımın, ilk bakışın, ilk ürpertinin
yüreğimde bıraktığı izlere…
Sonra…
Düşünme beni.... Acıma..
Arkana bile bakma.
Ve…
GİTTTT…

@dsız..
@dressiz mektuplar✍️✍️✍️