Benden Geriye Kalan Şiiri - Agah Efendi

Vaveyla: Sessizliğin Hikâyesi Bir zamanlar kendi hâlinde bir insan vardı. Ne çok konuşurdu ne de çok gülerdi. İçinde yankılanan bir boşluk vardı ama kimse bunu göremezdi. Çünkü onun çaresizliği ses bulmamış, kelimelere dökülememişti. Bu yüzden dili susmuştu; gönlü ise karışık, müphem duygularla doluydu. Bir kayıp yaşamıştı… Belki bir insanı, belki de kendini. Ve o kayıptan sonra ruhunun derinliklerinde bir şey değişmişti. İnsanlar onun sessizliğini sakinlik zannetti, ama o sessizlik zincir gibiydi. Dışarıdan görünmese de içini sıkı sıkıya saran, nefes aldırmayan bir zincir... Kendi ruhunun kuytularına hapsolmuştu artık. O karanlık köşelerde ne güneş doğuyordu ne de bir ses yankılanıyordu. Ve zamanla sessizlik bile bir yük hâline geldi. Öyle ki, yankı bile bulamıyordu artık içindeki sükût boşluklarda… Kalbindeki acılar dile gelmiyordu. Onlar hecelere gizlenmişti. Yazdığı her mısrada bir dua, ama kabul olmayan cinsindendi. Çünkü o dualar dudaklardan değil, doğrudan kalbin yarasından sızıyordu. Ve işte o yüzden; bu şiir bir feryat değildi yalnızca… Bu şiir bir "vaveyla"ydı. Bir insanın iç dünyasında kopan ama dışarıya yalnızca sessizlik olarak yansıyan fırtınanın adıydı bu...