Bencilim Şiiri - Kübra Kurtul

Ah şu hazin geceler...

Yıldızlarını toplayıp,
babannemin çeyizimi koyduğu
o köhne sandığa tıkdığım
o yüzden kara kalan geceler...

Dilimde mükerrer bir türkünün,
gözlerine sessiz sızışını kollayan,
her devirde
dua dua eksilen geceler...

Ve o gecelerde
duası okunmamış aminler...
Dilin dönmediği,
yüreğin gelgitli dileği,
matemden dönme sevinçler...
Her hasret namesinde
secde secde eğilen,
gaipten sesler...

Ah şu hazin geceler...

Bu gecede aklımda yine,
âtinin kaybolan yılları var.
Emeğimi kusmuşum.
Şu satırları kirleten,
fahişevi harflerin dansı budur.
Sanki dilimde telmihli konuşan bir yılan var.

Utanmıyorum desem yalan olur.
Vefasız da değilim oysa
ama öl istiyorum.

Sev ama sevilme,
gül ama ağla istiyorum.

Hiçbir kadın gözlerine bakmasın,
hiçbir el sana dokunmasın,
hiçbir öpücük,
benim unuttuğum yerleri hatırlamasın istiyorum.

Veda etmedin ya,
ben aslında temiz bir veda istiyorum.
Mertçe, sana en yakışanından... Öl istiyorum.
Merak etme,
ölümü sana bir gül gibi ütülüyorum.

Bir yandan seni sevmenin yollarını arıyorum.
Yine, yeniden, ilk günki gibi
ihtirasla...

Benden sonra ancaklar var.
Mesela,
kara toprağa razıyım ancak.

Bencilim.

Sen, şehit ol.
Ben seni, "vatan" sayıp seveceğim.