Ben Yusuf Şiiri - Derya Ceylan 3

"İMTİHANIN AĞIRLIĞI"

Ben Yusuf…

Kaderin ince nakşında yürüyen, düşse de secdeden kalkmayan bir kul.
Kuyular beni karartmadı,
Zindanlar umutlarımı çalamadı;
Çünkü gönlümde Rabbin nefesi vardı.

Güzellik bir lütuf değil,
Taşımayı bilene ağır bir emanetmiş meğer.
Adımı duyanlar hayran olurken,
Kalbimi bilen Rabbim beni imtihanla süsledi.

Ve sen geldin Züleyha…
Kalbinde tutkunun ateşi, gözlerinde çağıran bir gece.
Ben o ateşe bakınca,
Kendi nefsimin gölgelerini gördüm.
Senden kaçışım sana değil,
Rabbimin huzurunda kaybetmekten korkuşumdu.

Her “Allah korusun” deyişim,
Kendime söylediğim bir dua,
Kapılmasın diye içimdeki en ince sızı…

Benim için aşk;
Elde etmek değil,
Harama bir adım kalmışken gözünü semaya çevirmekti.
Ben sabrı seçtim,
Çünkü sabır, kulun Allah’a en yakın hâliydi.

Zindanlar bana kapı değil,
Rahmetin gölgesi oldu.
Her gece duvarlar susarken,
Rabbim kalbimle konuşuyordu:
“Dayan Yusuf… İmtihan büyüktür, ama benim nurum daha büyük.”

Ve ben dayandım.
İnsanın kendine yenilmediği her an,
Melekler şahit olurmuş göklerde.

Yıllar döndü…
Gönlümde kin değil, sabrın olgun meyvesi büyüdü.
Ve bir gün sen geldin karşıma,
Elinde tükenen zaman,
Dizlerinde çöken pişmanlık…

O an anladım:
İnsanı günah değil,
Günahıyla yüzleşmek olgunlaştırırmış.

Sen bir zamanlar arzu ile çağıran bakıştın,
Şimdi ise gözyaşının içinde arınan bir kul.
Ve ben, sana bakınca şunu gördüm:
Rabbin affını isteyen bir kalbi,
Kırmak değil kaldırmak gerekirdi.

Affettim seni…
Çünkü affetmek, peygamberlerin ahlakıydı.
Ve ben, kırılan hiçbir kalbin yükünü
Allah’ın huzuruna taşımak istemedim.

Sen bana bir ateştin,
Ben o ateşte secdeyle serinledim.

Sen beni dünyaya çağırdın,
Ben seni ahiretin nuruna bıraktım.

Artık bilirim:
Aşk, iki insanın yakınlığı değil;
Biri nefsine yenilirken diğerinin göğe tutunabilmesidir.

Ve ey Züleyha…

Ben Yusuf,

Seni elde etmeden değil,
Seni affederek tamamlandım.
Çünkü bazı sevdalar kavuşmakla değil,
Kalbi arınmış bir dua gibi Rabbe yükselmekle son bulur.

Derya🌹 FİLİZ KÜYÜK ✍🏻