Ben Yoruldum İşte Şiiri - Suat Kayis

İçimde kaybolduğum,
Çok çıkmaz sokak varmış.
Seni ararken fark ettim,
Ya da kaybolurken.
Gittikçe derinleşen bir okyanus gibi…
​İnsanın kalbi yorulur mu?
Ben yoruldum işte!

Ne dermanım kaldı,
Ne de mecalim.
Ne gidecek bir yol kaldı bende,
Ne de uğruna heba edebilecek bir ömür.
​İçimde bir ateş var,
Har olmuş,
Beni yakar.
Bende bir sen var,
İçimi soğutan.
Ne yazı var,
Ne baharı ömrümün.
Bak yine aklıma geldin…
Oooooofff offffffffff!
İnsanın kalbi yorulur mu?
Ben yoruldum işte!

​Yürüdüğün her tarafa ışık oldum,
Ömrümü yaktım,
Fener oldum da,
Bir sana yar olamadım.
Ev oldun bana,
Çatısı aktı,
Sesim çıkmadı.
​Kar oldun,
Çığ oldun,
Düştün yollarıma.
Ayazda kaldım,
Dolunayı seyrederek sabahladım da,
Aklına düşmedim…
İnsanın kalbi yorulur mu?
Ben yoruldum işte!

​Ben sen oldum da,
Seni bende bulamadım.
"Kaybolmak istiyorum," diyordun ya;
Sen yokken ben,
Zaten kaybolmuştum çoktan.
Ardıma baktığımda koskocaman bir yalnızlık.
​Harabe,
Virane,
Yıkılmış bir ev gibi…
İçerisi buz gibi,
Dokunmaya kıyamadığım el gibi.
Herkese ev,
Bana sokak gibi…
Söylesene,
İnsanın kalbi yorulur mu?
Ben yoruldum işte!
​Kabul ettim.
Öyle de olmuyor,
Böyle de olmuyor.

Kırık testi hiç su tutar mı?
Denizdeki yosunlar hiç güneye bakar mı?
Sevdası gözlerine düşmeyen yara;
Kalp doktoru çağırsan fayda eder mi?
​Terk edilmiş ormanlar misali,
Meçhule gidiyorum artık.
Kimin aklına düşerse,
Kimin yolu benden geçerse,
Misafir artık gönlümde.
Vazgeçmek de sevdaya dahil değil miydi?
İnsanın kalbi yorulur mu?
Ben yoruldum artık…
​Yabancı olduğum şehir gibi kayboldum.