Ben Yoruldum Hayat | Şiiri - Ferhat Şirin

Ben Yoruldum Hayat | Sonsuzluk Kuyusuna Bir Çığlık

Bir kum tanesi her bir nefes, her soluk,
Yolcusu kayıp bir kadim yol bu kalp.
Taşırken yükünü her kesilmiş çığlık,
Ben yoruldum hayat,bana acı çok.

Sildim gözyaşımı her veda sabahı,
Sordum:"Neden buğulu her aynanın rengi?"
Yarına dair yok,bir umut ışığı,
Ben yoruldum hayat,bitsin bu dengi.

Gölgem bile kaçar oldu peşim sıra,
Düştüğüm kuyuda sesim boşluk olur.
Çiçeğe duran her tomurcuk,bir yara,
Ben yoruldum hayat,sensizlik zor.

Duvarlara çarpar her içimdeki söz,
Dilimde tuzu kalan her tatlı anı.
Geceye karışır,kaybolur her öz,
Ben yoruldum hayat,bu sonbahar mı?

Bir resimde solan, sararmış yüzlerim,
Sandıktaki her hatıra,bir hicran.
Saatin tik takları,zalim bir cezim,
Ben yoruldum hayat,ey amansız zaman.

Rüyalarım bile eskidi usuldan,
Silinmiş ayak izleri kumsalımda.
Arar oldum seni her yabancı yoldan,
Ben yoruldum hayat, bu hasret deme.

Yüreğimde yangın, söndüren yok oldu,
Külü savruluyor eski sevinçlerin.
Bir tek ben mi kaldım bu koca şehirde,
Ben yoruldum hayat,gel, artık:

İçimde fırtına, dışımda durgunluk,
Bir cam fanus içre yaşar gibiyim.
Her çırpınışım boş,her suskunluk derin,
Ben yoruldum hayat,anla artık beni.

Kalbimde mühürlü, açılmaz mektuplar,
Her cümlesi bir"keşke", bir pişmanlık şarkısı.
Zamanın elinden avuç avuç kumlar,
Ben yoruldum hayat,bu son durağım mı?

Ruhumun en kuytu, tozlu raflarında,
Saatler geçmiyor,bir saniye bin yıl.
Bu ıssız tünelde ışık yok ucunda,
Ben yoruldum hayat,çekil önümden.

Son perdeyi indir, bitsin bu rüya,
Alnıma yazılan her kader silinsin.
Bir damla su ver,çöl olmuştu dünya,
Ben yoruldum hayat,artık yetiş yeter.

Bir kuş olup uçmak, özgürlüğe dair,
Kanat çırpmak yorgun,kırık dallarda.
Ulaşmak o sonsuz,dingin mavi bir,
Ben yoruldum hayat,kaldım yollarda.

Belki de yorgunluk, bir anlayış noktası,
Düşüşün dibinde,yükselişi sezmek.
Bu ağır zinciri,bir sabır örgüsü,
Ben yoruldum hayat,sen de öğret beni.