"ben Yoruldum Hayat" Şiiri - Zeynep Koçar

"BEN YORULDUM HAYAT"
Ben yoruldum hayat
Taşımaktan yükünü değil,
Umudumu kaybetmeye çalışmaktan
Bir avuç sevgiye muhtaç kalıp,
Koca kalabalıklar içinde yapayalnız olmaktan.

Ben yoruldum hayat,
Sırtımdaki dost sandığım bıçaklardan,
"Yanındayım"diyenlerden, arkamdan konuşulan fısıltılardan,
Ben en çok da kendimi kandırmaktan yoruldum.

Ben yoruldum hayat,
Her "İyiyim"de biraz daha eksildim,
Her "Geçer" dediğim yara biraz daha kanadı içimde,
Hayat sen bana çok şey öğrettin,
Ama sevmenin cezasını biraz fazla verdin.

Ben yoruldum hayat,
Kendimi güçlü göstermekten,
Düşsem de kimseye belli etmemekten
"Bir şeyim yok" demekten
Aslında içimde kıyametler kopuyordu.

Ama yine de hiç yılmadım,
Çünkü öğrenmiştim,kırılınca da insan ayakta durabiliyor,
Ve ağlamak zayıflık değil,yürek sahibi olmaktı aslında.

Şimdi söyle hayat, sana daha ne vereyim?
Zaten gençliğimi,umudumu sabrımı verdim,
Hala yetinmedin,ben yoruldum hayat.

Ama pes etmiyorum,
Yüreğim hâlâ sevgiyle çarpıyor
Ve hâlâ içimde bir çocuk,
Bir gün her şeyin güzel olacağına inanıyor.

04.09.2025