Bazen oyun karanlıklara, alıp gidiyordu bizi.
Sürüklüyordu, eve geç dönüş yollarına.
Koşuyordum, hayatı sobelemek için.
Ama her defasında da yakalanıyordum
Görünmez insanlara.
Seviyordum, sobeleniyordum.
Ağlarken bile sobelendiğim oldu.
Ama benim en büyük umudum.
Sobelenirken, arkamda seni görmekti.
Sen, bunu bilmeden, giderken buralardan.
Ben yine, sobelenmiştim.
Kayıt Tarihi : 18.1.2008 05:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!