Ben Yandım O Başkasına Isındı

ben mi?
ben kendini bir çift sahte bakış uğruna
içinde ne varsa parçalayan en büyük enayi işte.
kimse bilmiyor sandım ama ben,
kendi ruhumu yerle bir etmek için
geceleri içimde bir mahkeme kurdum.
sanık da bendim, cellat da.
her kararım idamdı
ve hepsini onun hatırı için verdim.
şimdi o,
benim yok oluşumun külleri üzerinden
başka birinin gülüşüne yürüyor.

insan bazen kendine öyle acımasız davranıyor ki
dışarıdan bakan bunu fedakârlık sanıyor.
ben ettim;
kendi sesimi boğdum, ışığımı söndürdüm,
kalbimin üzerine beton döktüm
ve adına aşk dedim bu toplu gömünün.
bir sokak lambasının altında titrerken
bir gerçeği geç de olsa anladım:
kendini feda etmek,
başka birinin hayatına dekor olmaktan başka bir şey değilmiş.

ben sanmışım ki sevmek;
kendini yok saymak,
kendi kaderini onun cebine sıkıştırmak,
acılarını ona hediye paketinde sunmakmış.
meğer sevmek değilmiş bu.
bu, insanın kendi ruhunu kendi eliyle doğramasıymış.
ben o bıçağı onun için bileylemiştim,
o gidip başkasının masasına koydu.

şimdi içimde,
ateşle pasın birlikte çürüttüğü bir öfke geziyor:
“kimin için susturdun kendini?
kimin için kararttın içini?
kimin için kendi omzuna omuz verdin?”
cevap yok.
sadece dişlerimi uyuşturan bir kırgınlık
ve mideme oturan bir tiksinti var.

çünkü öğrendim:
kendini feda edenin yok oluşu,
en çok umursamayanların işine yarıyormuş.
sen yerle bir oluyorsun,
onlar o enkazın gölgesinde serinliyor.
sen içini yakıyorsun,
onlar o ateşi başkasının tenine götürüyor.
sen tükeniyorsun…
onlar gülüyorlar.

ve bütün bu uğultunun ortasında
ben, duvarlara bile acı verecek kadar karanlık bir gölgeye dönüp
kendi kendime haykırıyorum:

“ulan… sevgiyi anlarım da,
kendimi böyle katletmek neyin deliliydi?”

şimdi biliyorum:
en iğrenç fedakârlık,
kıymet bilmeyen birinin eline verilen ruhmuş.
sen yok oluyorsun,
o başka birinin avuçlarında yeniden doğuyor.
sen bitiyorsun,
o başkasının hayatında çiçek açıyor.