Ben ve Ruhum...Düzyazı Şiiri - Ali Efeoğlu

Dışarıda lapa lapa kar yağıyor
Penceremin önünde dinelmiş,dışarıyı seyrediyorum..
Güzel bir tabiat olayı,ortalık bembeyaz
Sıcacık evimden dışarıyı seyrediyorum,
Karda oynayan çocukları seyrederken
Aklım dalıp eskilere gidiyorum..

Yıllar öncesi,yine böyle bir geceyi hatırlıyorum
O zaman,o gece olan
Sonraları kaybettiğim mutluluğumu..

Bir an için kendimden geçiyorum,
Ve,
Bir imkansız gerçekleşiyor
İkinci ben olarak pencerenin önünde,dışarıda duruyor
Evimin içine bakıyorum..

Saçları hafif beyazlamış,kırkını aşkın bir adamı
Pencere önünde ayakta,dışarıyı seyrederken görüyorum
Tuhaf duygular içinde olduğu besbelli
Bu adamın bir zamanlar belki de çok sevdiği insanları vardı
Herhalde sıcacık yuvasında geçen,kış akşamlarını hatırladı
Belli ki,bu günlerde pek mutlu değil,
Belkide o günlerin özlemini duyuyor..
Hayatını paylaşmayı pek becerememiş,
Denemiş,fakat bir yere kadar..
Sonrası onu mutlu etmemiş,vazgeçmiş,
Mutlu günlerin geçtiğini,bittiğini
Mazi olduğunu bir türlü kabul etmek istemiyor..
Hala eski mutlulukların tadını duyuyor,
Hala kendini,yirmi yaşların da sanıyor..
Oysa o günlerin üzerinden çeyrek asır geçmiş,
Zavallı farkında değil galiba..
Hiçbir yaşam belirtisi olmadan öylece dineliyor,
Boş gözlerle dışarıda yağan karı seyrediyor

O adam benim..
Pencerenin içindeyim
Dışarıdan seyreden ise,
Vücudumdan kısa bir süre ayrılan ruhum
Ve,
Ruhum beni benden iyi tanıyor,
Özlemlerimi biliyor
Boş ver be ruhum,
Dön gel yine vücudumun içine,
Neyine gerek senin,
Durduk yerde mazimi eşeleme
Dön gel yine tek vücut olalım,
Yeni mutluluklara doğru yol alalım

8.Ocak.1998..germany..
Ali Efeoğlu