parkta oturmuş derdimi anlatıyorum,
her zamanki gibi o ağaca,
beni bir tek anlayanda, oydu dinleyende
hep konuşuyordum, o susuyordu
hep dinledi hiç bir şey söylemedi
ama hala anlatıyorum
o yanlız ağaca.
0 aslında sevenlerin kavuşmasının cok zor olduğunu
adına acı ve kader konduğunu
hep anlatıyorum o yanlız ağaca
yanıma gelen güvercinler bile bıktı benden
ve benim dertlerimden
ama o ağac hiç bıkmadı
hep dinledi hiç bir şey söylemedi
bir umut oldu sanki kalbime
susmak gerektiğini anlatıyordu, bana belkide,
nereye kadar diyordu,
yaprakların hışırtısıyla
ne zamana kadar diyordu bu yanlızlık,
benim gibimisin sanki diyordu
hep burda tek başıma,
konuştu bak oda en sonunda
ağzı yok sanırdım halbuki bende,
her yaprağı bir dil imiş oysa,
her hışırtısı kalk git diyormuş bana
bak sonunda oda kovdu beni yanından
demekki yanlızlık bir tek bende imiş
şu kocaman hain dünyada
Kayıt Tarihi : 8.12.2006 21:31:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!