Vatan Hainiysem Eğer Şiiri - Münzevi Zeyrek

Ben vatan hainiysem eğer,
gökyüzüne bakarken düşünmüşümdür bunu.
Çünkü gökte bir kuş eksilirken,
toprakta bir çocuk ağlıyordu.

Ben vatan hainiysem eğer,
aç kalan işçinin,
donmuş bir madencinin
üşüyen ellerinde yakalandım bu suça.

Ben vatan hainiysem eğer,
çünkü sevdim bu toprağı,
ama susmadım adaletsizliğe.
Bağırdım:
“Bu memleket bizim,
yalnız saraylara değil,
kuru ekmeğe gözyaşı dökenlere de ait!”

Ben duydum:
Mezar taşında bir annenin çığlığını,
bir babanın utancını boş cüzdanında saklayan düzeni...
Ve sustuğum her an,
Ülkem daha çok kan ağladı.

Ben vatan hainiysem eğer,
gömleği ter kokan ustayı sevdiğimdendir,
ağaçların altında kitap okuyan çocuğu
ve yoksulluktan ellerini üşüyen ihtiyarı.

Ben vatan hainiysem,
çünkü göz göre göre yanlışa susmadım,
dudağı kurumuş köylüye,
bir torba kömürle kandırılan kente
"Hayır!" dedim.

Ben dedim ki:
Vatan, yaşanılan bir kara parçası değildir sadece,
Vatan, geceleri aç yatan çocuğun uykusudur,
Vatan, elleri nasırlıların duasıdır,
Vatan, adaletle kurulmuş sofradır herkese.

Ben vatan hainiysem eğer,
çünkü gözüm yoktu ne rütbede,
ne parmakla gösterilen mevkide,
ben yalnızca,
bu topraklarda eşit doğan güneşi,
herkes için istedim.

Ben vatan hainiysem,
halkımı aşk ile sevdim,
zengin, memur, işçinin değil yalnız,
açlıktan titreyen çocukların yarınını düşledim.

Vatan hainiysem,
çünkü barışı istedim,
askerlerin evine dönmesini,
mezar taşlarının çoğalmamasını.

Ben vatan hainiysem eğer,
bu kalemden dökülen her kelime delildir.
Şiirlerimde sancı varsa,
bil ki o sancı,
bir halkın yaşanmamış özgürlüğündendir.
Ve gün gelir,
gerçek hainlerini yazacak bu millet;
halkı unutanları,
koltuk için vatan satanları…

Ben o gün,
bir köy okulunun yıkık duvarında
adımı çocuklar boyasın diye bırakacağım.
Ve bil ki memleketi en çok sevenler,
en çok suçlananlardır.

Ben vatan hainiysem eğer…
Vatanımı sevdiğim için,
bu suçtan gurur duyarım.