Ben Türk Kültürüyüm Şiiri - Muharrem Kılıç

2017 yılında da tüm insanlığa huzur ve mutluluklar diliyoruz.

Sıcak saraylarında yüreği buz tutanlar
Sibirya buzulunda yanan bir ateşim ben

Tükenen umutların, inançların aksine
Her sabah ufuklardan parlayan güneşim ben

Yıksalar da binamı, çatımı, duvarımı
Yerim yurdum bellidir, temeldeki taşım ben

Şu dünyada bin bir renk hâkim olup dursa da
Giyeni güzel yapan, en güzel kumaşım ben

Yüzlere bin bir türlü nakış işlemiş Rabbim
Ufukları tarayan göz üstünde kaşım ben

Oğlum, kızım dünyada hataya düştüğünde
Balkan’ı terk ederken gözden akan yaşım ben

Ankara’da seğmenim, Karadeniz de uşak
Erzurum’da dadaşım ve her barda başım ben

Benim kimliğim belli, bilmeyenler öğrensin
Bin bir adla bölünmüş millete gardaşım ben

Bunu duymak hoşuna gidenler varsa eğer,
Kımız içer esririm, bazen de “ayyaş”ım ben

İnsanlık genimdendir, yiğitlik kanımdandır
Her ilde adım başka, efeyim, dadaşım ben

Sanma bu şer oyunlar böyle sürüp gidecek
Mazluma zulmedene en korkunç savaşım ben

Uyuduğum sanmayın, sesim çıkmıyor diye
Tüm dünyayı gözleyen Yunus’um, Bektaş’ım ben

Senin ne gücün var ki demeyin yanılıp ta
Alamut’tan uçuran bir tutam haşhaşım ben

Vatandaşım! Yurdumda yaşayan her bir cana
Yurt dışında olana, hasretim, soydaşım ben

Cümle vatandaşımı öz kardaşım bellerim
Hain her kim olursa, yakacak ataşım ben

Mavi boncuk takarlar saçlarına kızlarım
Her bir işim güzeldir, vallahi bir hoşum ben

Gözlerden gönüllere köprü kuran milletim
Her şeyi helalinden dileyen uğraşım ben

Oğlum, kızım büyüyüp, aşk çağına geldikte
Şöyle saçın savurup, yürekler yakışım ben

Sevda türküleriyle gönlüm titreşir durur
Her sevenin gönlünden bir masum bakışım ben

Her gönüle akacak bin bir yolu bilirim
Gah Veysel’im, gah Emrah, gah Neşet Ertaş’ın ben

Benim sevdiklerime zulmeden her kim olsa
Timur’um! Yezit mezarın sökerim, nebbaşım ben

Yeri genişleyince yoldaşını satanlar,
Bu insanlık yolunda “insana” yoldaşım ben

Herkes bir şeyle dolmuş, dört yanım dolma beyin
Han Tengri tepesinde yalnız kalmış kuşum ben

Beni yaşamak kolay, yaşamak isteyene
Kimine dümdüz ova, kimine yokuşum ben

Şehitlerin kanıyla kadeh tokuşturanlar
Bilsinler ki onlara zemheriyim, kışım ben

Bu gözler binlerce yıl, ne köşk, saraylar gördü
O saraylar üstüne tüneyen baykuşum ben

Atlar kanatlarımdı, yere yakın uçardım
Şimdiyse semalara dikine çıkışım ben

Yolumuzda kir, pasak, fitne, fesatlık olmaz
Kar suyu derelerde, en berrak akışım ben

Bir gün hücum emrini alınca gök kubbeden
Cümle düşmanlarıma şiddetli kırışım ben

Gelince ecel kuşu, Allah Allah diyerek
Yüzümde bir tebessüm, uçmağa varışım ben

En bunlu günlerimde kahramanım, gaziyim
Ben Adana, Hatay’ım, Antep’im, Maraş’ım ben

Görmüyorum dünyada bana rakip hiçbir kul
Sade kendi içimde, kendimle yarışım ben

Yirmi asırlık küller örtemedi üstümü
Ben küllerinden doğan, bir Anka kuşuyum ben

Doğruları satarak, eğilmem hiçbir zaman
Yanlışlar karşısında, en doğru duruşum ben

Maya, İnka, Aztek’de canlıydım, yaşıyorum
Dokuduğu kilimde tanıdık nakışım ben

Gencim, yaşlım eğirir dokumalık ipini
On bin yıldır bu yurtta kirmenim, teşiyim ben

Gelin, yeni senenin şer kusan şerlileri
Sizler bir ot, çöpsünüz, ben ise meşeyim ben

Sizler ister Elena, isterse Helga olun
Ben bu coğrafyalarda Almıla, Ayşe’yim ben

Koç Mehmetçik terhisle yuvasına dönünce
Yüzlerde gülümseme, ruhlarda neşeyim ben

Gönül teli titreten bir saz sesi duyunca
Gözlerinden yaş akan şu garip Eşe’yim ben

Evlatlarım bilmez ki kıymetimi, kadrimi
Ben de şöyle kendimce, çağlayıp, coşayım ben

Bir gün Melannipe’yim, bir gün bir yürük kızı
Ay yıldızı alnıma, şerefle takışım ben

Ta ki Elest bezminde söz vermiştik biz O’na
Tutarız sözümüzü, aşkıyla ser hoşum ben

O kutlu Yalvacımın bilgisine binaen
Her tekbir alışımda Miraca çıkışım ben

Hiçbir kulun gücüne minnetim olmaz benim
Yalnız Tanrı önünde yere diz çöküşüm ben.

Duam, tüm insanlar, insanca yaşasın diye
Âlemleri yaratan Rabbe yalvarışım ben

Sen sözünü söyledin, anlayanlar anladı
Çoban, ıssız dağlarda birce garip başım ben