Ben tövbemi rafa kaldırdım Şiiri - Özer ...

Ben Tövbemi Rafa Kaldırdım

Merhaba, ey vicdansız,
Sana bu mektubu içki masamdan yazıyorum.
Her yudumda senle olan geçmişim doluyor kadehlerime.
Nefret kusuyorum o geçmişe,
Acılar içimde alev alev yanıyor seni andıkça.
Bu yüzden tövbemi seninle beraber rafa kaldırdım.

Sana o kadar güvenmiştim ki,
Seni yaslandığım yüce bir dağ gibi görmüştüm.
Ama maalesef, o dağın dibine dinamiti kendi ellerinle koyup,
Üzerime yıktın be kansız!
Beni nefessiz bıraktın,
Hayallerimi diri diri mezara gömdün acımadan.
Azrailim oldun, koynumdaki bir yılan misali.
İşte bu yüzden tövbemi seninle beraber rafa kaldırdım.

Senin sayende bir Anka kuşu oldum;
Küllerimden yeniden var oldum.
O bıraktığın enkazda kayboldum, yok oldum.
Artık "sen" diye biri yok;
Hiçbir şey hissetmiyorum geçmişime dair.
"Mazi" diyorum sadece.
Ve bu yüzden tövbemi seninle birlikte rafa kaldırdım.

O yüce Rabbime şükürler olsun!
Beni bana geri verdi,
Her şeyi bana o gösterdi:
Sevmeyi de, sevilmeyi de,
Aşkın en güzel halini de.
Kullar arasındaki aşk, sevda fanidir.
Bu yüzden, fani olan aşkı da, sevdayı da,
Tövbemle birlikte rafa kaldırdım.

Şimdi kendime bir yemin ettim:
Ne gönlümü bir daha harcayacağım,
Ne de düşlerimi bir başkasına teslim edeceğim.
Bu dünyada en büyük zafer,
Kendi küllerinden yeniden doğabilmekmiş.
Kalbimi kırdılar, ruhumu incittiler,

Ama ben yine de pes etmedim.
Her yarayı bir öğrenmek bildim,
Acılarım bana sabrı öğretti,
Tövbemi seninle birlikte rafa kaldırdım.

Bir zamanlar sevgiyle dolup taşardım,
Şimdi o sevgiyi kendime sakladım.
Her gidenle eksilmez insan,
Asıl eksiklik kendini kaybetmektir.
Bu yüzden ben tövbemi sonsuza dek rafa kaldırdım.

Artık kalbimde yalanlara yer yok,
Gözlerimde sahte sevdalara bakış yok.
İçimdeki ateş beni kül etmedi,
Tam tersine beni yeniden yarattı.
Bende artık kalbimi rafa kaldırdım.