Ben Söylemek İstediklerimi Kağıda Döküyorum

Ben Söylemek İstediklerimi Kâğıda Döküyorum
sessizce haykırmak gibi…

Konuşmuyorum artık,
Kelimeler yoruldu,
Sesim kırıldı bir yerlerde.
Bir ben kaldım,
Bir de içimde sakladıklarım.

Ne zaman dudağıma gelse bir cümle,
Boğazımda düğüm olur.
Kime ne anlatayım ki?
Herkes kendi derdinde.
Ben de aldım derdimi,
Bir kâğıda döktüm sessizce.

Çünkü ben…
Ben söylemek istediklerimi kâğıda döküyorum.
Yüz yüze söylenemeyenleri,
Göz göze bakarken yutkunulanları,
Geceye fısıldayıp sabaha bıraktıklarımı…

Bir kalemim var,
İsyanım da, duası da içinde.
Yazdıkça içim açılıyor sanki,
Yazdıkça suskunluğum anlaşılıyor.
Bir ben varım orada,
Gerçekten anlatan, gerçekten dinleyen…

Bir bakışta kimsenin fark etmediği
O ince kırıkları
Ben döküyorum satır satır.
Bir "keşke"yi, bir "neden"i,
Bir "ah"ı, bir "gitme"yi
Harflerle örüyorum yeniden.

Kâğıt yargılamıyor beni,
Kalem sus demiyor.
Ne göz süzüyor ne dudak büküyor.
Yüreğimle baş başayım orada,
Ve en çıplak halimle…
Korkusuzca.

Bazen aşkı yazıyorum,
Bazen ayrılığı.
Bazen çocukluğumu arıyorum dizelerimde,
Bazen yaşlı bir göz gibi
Dalıyorum geçmişe…

Benim sesim bu artık,
Kalemin ucunda bir hayat.
Ve her harf,
Bir adım daha kendime.

Kime ne anlatayım ki?
Ben çoktan seçtim yolumu.
Susuyorum…
Ama yazıyorum.

Çünkü ben…
Söylemek istediklerimi kâğıda döküyorum.

Şiir Hamit Atay