Ben Severken Hiç Ölmedim Anne

“BEN SEVERKEN” HİÇ ÖLMEDİM ANNE

Bu yola can adayıp çıktık
Sırtımızda ağır vebaldi sevda türküleri
Yorgan misali sarıldık ayrılıklara
Biz severken hiç üşümedik anne

Bize darılmayan bir tek gökyüzüydü
O da hiç ağlamadı yalnızlığımıza
Kırılmadı kalplerimiz gözlerimiz
Kan çanağına dönse de ayrıyken anne

Hiç böyle yakamozla teselli olmadı hayal bulutlarım
Hiç böyle derdini dökmedi sabır dedeye
Yanaklarımdan süzülen tadı değişik acıyla bitişik
Yakışıklı bir delikanlıydı gözyaşlarım anne

Hasretin nezaketine
Asilliğiyle cevap veriyordu susmayı öğrenen dilim
Hiç laubali olmadım acılarla anne
Kendimi küçük düşürmedim sensizliğin öfkesine
Ayrılığın önünde diz çökmedi bedenim
Ve ben severken hiç ölmedim anne

Tut dallarını umut ağacının
Sonbaharda dökülen yapraklar gibi
Topla ümitlerimizi
Çöpçüler süpürmeden yarınlarımızı
Gel biriktirelim sevinçlerimizi
Mutlu olalım artık be anne

Sen beni hiç yaşayamadın doyasıya
Bense senin yanaklarını öpemedim
Koklayamadım avuçlarını çaresizliklerimde
Ne kadar geç batsa da güneşimiz
Ve yarınlar ne kadar geç kalsa da
Kavuşmak için biz sabredelim
Bekleyelim be anne

Her gün özlem her gün hasret
Bu kadar acıyı kaldırabilir midi ki küçücük yüreklerimiz
Ben sana hiç küsmedim sen de bana hiç darılmadın
Kötü şeyler yaptığımda kulağımı çekmelerini unuttum
Bak ağlıyorum sil gözyaşlarımı
Seni çok özledim be anne