Ben Severken Çocuk Gibiyim Şiiri - Hamit ...

Ben Severken Çocuk Gibiyim

Ben severken çocuk gibiyim,
Elimde bir kır çiçeği,
Avuçlarımda güneşin gülüşü.
Bakarım yüzüne,
Sanki ilk defa görmüşüm gibi,
Hayran, şaşkın, mahcup ve umutlu...

Ben severken...
Gözlerim parlar,
Bir salıncağın ilk itişi gibi içim ürperir.
Adını duyduğumda kalbim
Sek sek oynayan bir kız çocuğu gibi
Zıplar neşeyle, bir o yana bir bu yana.

Ben severken çocuk gibiyim.
Unuturum zamanı,
Gece mi olmuş, yağmur mu yağıyor,
Dünya mı darılmış bana,
Fark etmem.
Senin bir tebessümündür
Bütün mevsimlerim.

Bir resim çizerim içimden,
Gökkuşağı olur saçların,
Bir martı kanadında taşırım seni
Ufuklara.
Ben severken
Kalbim kocaman bir okul çantası gibi,
İçinde defterler dolusu hayal.

Ben severken...
Kırılgan olurum biraz,
Camdan yapılmış sanki tüm cümlelerim.
Bir bakışınla sevinirim,
Bir suskunluğunla küserim belki.
Ama küssem de susamam,
Dayanamam...
Yine koşarım ardından,
Yine affederim,
Çünkü ben severken
Çocuk gibiyim.

Bazen ağlarım sebepsiz,
Bir çizgi film sonu gibi
İçimde hüzünlenirim.
Ama sarılırsan geçer her şey,
Bir mendil gibi silersin
Yanaklarımdan düşen o küçük
Ve koca koca damlaları.

Ben severken,
Dünyayı oyun bahçesi sanırım,
Seninle saklambaç oynarım hayatta,
Sen saklan,
Ben her defasında
Kalbimde bulurum seni.

Ben severken çocuk gibiyim…
Ne hesap bilirim ne hile,
Bir kalem, bir kâğıt yeter bana
Adını yazmak için defalarca
Bir kenara.
Ve yıldızlara anlatırım seni,
Kayıp düşlerime…
Belki büyüyemem bu aşkla,
Ama büyütemem de sensiz hiçbir duyguyu.

Ben severken çocuk gibiyim…
İnançla, umutla,
Tüm masallara inanırım gözlerinde.
Ve bil ki,
Her “son” beni biraz daha büyütse de,
Ben yine
Senin yanında
Çocuk kalmak isterim...

Şiir Hamit Atay