Ben Serbestim Ey Şiir Şiiri - Zer Duhi

Sevdiğimi anlatırken
kendimi sınırla terbiye edemem;
bir heceye, bir uyağa
nasıl anlatılır aşkın
ta derininden yükselen yangını?
Kalbimin dili,
kafiyeye razı değil.
Dizeye sığmaz adını anışım.
Ben şiiri taşırım
bir halkın duası gibi dilimde.

Ey Fuzûlî!
Ey Bâkî!
Ey Nedîm!
Ben sizi okuyarak büyüdüm.
Mısralarınızla su verdim kalbime,
göğsümde aruzla yeşerdi sevdalar.
Ama ben,
kendime geldiğimde
serbestliğin sokaklarına vurdum adımlarımı.

Ben,
Yunus’un
"bir ben vardır bende" diyen
sessizliğinden geçtim.
Karacaoğlan’ın sazında
bir tel gibi titredim.
Pir Sultan’ın
ateşte yanan dilini
dudağıma mühür ettim.

Onların izinde yürüdüm
ama kendi yolumda yazdım.
Ben şiiri
bir kafesin içinde değil,
uçan bir kuş gibi yaşadım.
Tutmadım hiçbir dizeyi zincirle,
durdurmadım anlamı virgül uğruna.

Heceyi denedim —
ölçtüm, tarttım, yazdım.
Aruzun kalıbına
bir aşkı dökmeye çalıştım.
Ama olmadı.
Sığmadı.
Taştı kelimeler dört bir yana.

Bir kelime
kağıdın köşesinden kaçtı,
bir diğerini yakalayamadım.
"Ey şair!" dediler,
"kuralsız yazılır mı şiir?"
Ben de dedim ki:
aşkın kuralı olur mu?

Ben
ölçü tanımam.
Ben
kafiye kollamam.
Ben şiiri,
bir yağmurun toprağa değdiği an
nasıl yaşanıyorsa öyle yazarım.

Şiir
bir kural değil,
bir yakarıştır.
Bir yangının küllerinden
doğmuş kelimelerdir.

Mısralarım
bir isyan gibi yükselir göğe.
Kimi zaman
bir çocuğun ağzındaki ilk kelimedir,
kimi zaman
bir annenin sabah duası.
Kimi zaman da
kendi içimdeki mezarı kazan
suskun bir feryat...

Ben şiiri
kanla yazarım bazen,
bazense gözyaşıyla.
Ama her seferinde
benimdir dizeler,
benimdir sevdalar,
benimdir yıkımlar.

Beni ölçüyle tartamazsınız.
Ben, kelimenin doğduğu anın peşindeyim.
Ben, harfin alnındaki teri silen
yorgun bir işçiyim.
Ben
şiire secde eden
bir kelam yolcusuyum.

O yüzden
affedin beni ey büyükler,
ey usta kalemler…
ben diz çökmem vezne,
ben baş eğmem uyağa.
Benim şiirim
ne bir ölçüdür,
ne de bir biçim.
Benim şiirim
yalnızca
benim yüreğimdir.