Ben Seni Sevmedim ki Şiiri - Nilüfer Alb ...

Ben… seni sevmedim ki.
Bunu söylerken bile canım acıyor,
çünkü sevmek istedim belki,
ama olmadı.
Ben seni değil…
sendeki beni sevdim.
Bendeki seni.
Aynaya baktım…
senin gözlerinde kendimi gördüm.
Ve sandım ki bu sevgi...

Değildi.

Ben kahveyi sevdim.
Kokusu bile teselliydi bana.
Çayı sevdim,
dumanı, buğusu.
Ben sabahı sevdim,
güneşin ilk ışığını.
Ben geceyi sevdim,
sessizliği, ayın ışığını.
Her şeyi sevdim.
Ama seni sevmedim.
Sana elim gitmedi.
Kalbim de gitmedi.

Senin gülüşünü sevdim,
ama seni değil.
Beni güldürmeni sevdim,
ama seni değil.
Aynı acılardan geçmeni sevdim,
ama seni… hayır...
Seni sevmedim.

Çünkü biz birbirimize değil,
kendi yaralarımıza sarıldık.
Ruhlarımızdı bizi ayakta tutan.
Bedenlerimiz birbirine hep uzaktı belki,
ama ruhlarımız…
Onlar yan yana oturuyordu.
Duasında açan eller gibi,
sessizce birbirine dokunuyordu.
Ben o bağı sevdim.
Ben o görünmez sarılışı sevdim.
Ama seni…
Seni sevmedim.

Sonra… aynayı kırdım.
Büyük bir sessizlik oldu içimde.
Ayna bana küstü.
Artık bakmaz oldu bana.
Ben de bakmadım ona.
Çünkü baksam…
Sen çıkacaktın yine karşıma.
Ve ben,
ben seni hiç sevmedim ki.

Ayna bana küstü…
biliyorum.
O kırık parçalar hâlâ yerde,
her birinde yüzüm,
her birinde sen.
Artık bakmıyorum.
Artık istemiyorum.
Çünkü ben aynada kendimi görmedim…
ben seni de görmedim…
bizim gölgemizi gördüm sadece.

Ne sen beni sevebildin,
ne de ben seni.
Sadece ruhlarımız…
onlar birbirini tanıdı.
Onlar birbirine tutundu.
Belki sadece bir anlığına.
Belki sadece bir nefes kadar.

Ben o ruhlarımızı sevdim.
O bağı.
O görünmez ipi.
O dua eden elleri.
Ama seni…
hayır, seni hiç sevmedim.

Ve şimdi hâlâ fısıldıyorum içimden;
Ben seni sevmedim ki…
ben sadece bizdeki aşk dolu ruhu sevdim.
Bizdeki yarayı,
bizdeki gölgeyi,
bizdeki acıyı sevdim...