Ben Savaşmaktan Yoruldum Anne

Ben savaşmaktan yoruldum, anne,
Her gün ayrı bir cephe, her sabah bir yara.
Bir yanım çocuk kalmak isterken dizinin dibinde,
Bir yanım büyümüş, kırıklarla dolu sessiz bir ordu gibi.

Dünya ağır geliyor omuzlarıma,
Kimi zaman nefes bile borç gibi içimde.
Güldüğüm anlarda bile bir hüzün gizli,
Ben yıkılmıyorum belki, ama eksiliyorum gizlice.

Senin öğrettiğin dualarla tutundum hayata,
Ama anne, bazı savaşlar dua da dinlemiyor.
İnsan bazen sadece sarılmak istiyor,
Sadece biri “Geçti, yanındayım” desin diye…

Ben savaşmaktan yoruldum, anne,
Artık güçlü görünmek istemiyorum kimseye.
Bir gün ağlarsam eğer,
Bırak ağlayayım sessizce… sadece sen duy yeter.