Ben Sana Gel Diyorum Şiiri - Özgen Öz

Ben sana gel diyorum…
Gel, insanları boşverelim.
Göçmen kuşlar gibi bir akşamüstü
güneşi yükleyip umutlarımıza,
hiç düşünmeden bir trene binelim
bilmediğimiz bir yere gidelim, öylece…
Her şey, herkes yabancı olsun göçtüğümüz yerlerde.

Yağmurlar yağarken hüzne bulanıp
bir şarkı söyleyelim,
hiçbir şeye aldırmadan.
Sonra kuşları yemleyelim,
sokaklarda kedileri besleyelim mesela.
Küçük iyiliklerden kuralım yuvamızı,
kendi ellerimizle kendi cennetimizi.

Sana mükemmel bir hayatımız olsun demiyorum,
ama sabahları penceremizi senlendiren kelebekler
olsun,
saçak altına sığınan serçe sesleri,
bahçemizde bolca yediveren gülleri,
bir de gülüşlerinde dinlendiren bir şeyler olsun yeter.

Ben sana gel diyorum;
Al güneşi yüreğine.
Ömrümüz mecburlardan değil,
bizim olsun yeter.
Mecburiyetlerin değil,
seçimlerimizin rüzgârında savrulsun saçlarımız.
Bütün yasakların ve “olmaz”ların ötesine
bir gökyüzü kuralım kendimize.

Ben sana gel diyorum;
İşte seninle ben,
öylesine eminim ki
ruhumdan akıp düşüncelerimi güzelleştiren
dokunduğun her yerdeyim.
Kelimelerime düşen yağmur sen,
sayfalarımda açan çiçek sen,
göğsümde çarpan kalp sen,
yüreğimde saklı sır sensin.

Ben sana gel diyorum…
Gel ki, bir defa olsun gerçekten
kendimiz olalım,
geçmişin yükünü geride bırakıp
geleceğin penceresinden bakalım hayata.
Gel ki, gün doğarken senin nefesinle
ısıtalım üşüyen düşlerimizi.
Gel ki, senin gülüşünde
yol bulsun yorgun ruhum.

Ben sana gel diyorum;
kalemde sensin,
yürekte sensin,
ruhta sensin.
Seninle yazılan her cümlede
bir başka hayat var,
seninle kurulan her düşte
bir başka gökyüzü.

Ve biliyorum;
biz birlikte olunca
her şey başka türlü kokar,
yağmur başka türlü yağar,
güneş başka türlü doğar.
Ben sana gel diyorum…
Birlikte bir hikâyeye değil,
birlikte bir ömre başlayalım diye.