Ben Şairim Kalpten Kalbe, Gönülden Gönüle

Ben şairim...
Kelimelerle barış ilan eden,
Sessizliğe anlam, gözyaşına umut dikenim.
Zulme susmayan,
Zalimi şiirle çıplak bırakan kalemim.
Yalnız değilim;
Benimle birlikte ağlayan her gönül
Bir kıtadır insanlığa…

Görmedin mi?
Bir çocuk öldü, dünya sessizdi,
Ama bir dize çığlık oldu evrenin vicdanına.
İşte o çığlık bendim.
Ben, kalemle yazılmış hakikatin
Kardeşi,
Ben şairim…

Ben susarsam,
Mazlumun sesi yankısız kalır,
Ben yazmazsam,
Tarih zalimi kahraman sanar.

Biliyorum;
Bu dünya Firavunlar gördü,
Yezid’in orduları geçti,
Ama Musa’nın duası,
Hüseyin’in suskunu,
Mevlana’nın dönüşü,
Gandhi’nin mektubu gibi
Kelimeler zafer yazdı.

Kalpten kalbe zincir kurdum,
Gönülden gönüle köprü.
Benim kelimem geçerse bir yüreğe,
O yürek başka yüreklere ışık olur.
Zaman döner, çağ değişir,
Ama aşkın, barışın, adaletin
Şiiri hep kalır.

Çünkü ben şairim...

Ey tarih!
Unutma beni,
Ben ki,
Yanan köylerin,
Sürgün bebeklerin,
Ve isimsiz kahramanların
Gölgesinden doğdum.

Ey zalim!
Senin saltanatını yazmayacağım,
Çünkü senin hikâyende insanlık yok.
Ve ey iyilik!
Senin her adımın
Bir dizedir bana,
Bir umuttur karanlığa.

Son sözüm şudur:
Kötüler için yaşasın cehennem!
İyiler için var olsun cennet!
Ve beni nasıl biliyorsan Rabbim;
Sen bin katını ver ona,
Amin.