Üşüyorum…bir ürperti içimde.
Gözlerim boşlukta. Bir başımayım odamın içinde ve bir de beyaza boyalı duvarlar. Hastane odaları gibi kasvetli. Işığım bile yanık değil. Hafif bir melodi eskilerden kulaklarımda. Anılar şahdamarımda deli çaylarcasına çağlıyor.
Yokluğunun kaybolmuşluğunda göz gözü görmüyor. Zifiri bir karanlık almış başını gidiyor. Yitiyorum iyiden iyiye. Issız bir yalnızlık çıkmazı bu girdiğim.
Uzun zamandır anlatamadığım bir şey var sana. Ben…ölüyorum! Yara bere içinde her yanım…içim…dışım…her yanım. Kanıyorum; kan-revan içinde vücudum…duygularım. Paramparça bir boşluk sürüklüyor beni.
Biliyorum, okuduğunda bunları inanmayacaksın. “Yok canım,” diyeceksin. “Şaka yapıyor.” Ve küçük bir de kahkaha atacaksın belki de, elinle ağzını kapatıp. Doğal! Zaten her şeyi böyle hafife almadın mı? Her şey bir şakaydı gözünde. İlişkimiz bile. Sevmek neydi ki senin dünyanda? “Zayıflıktan başka hiçbir şey değil! ” demiştin bir keresinde. Öyle, haklıymışsın…
Ben…ölüyorum.
Zaten öyle değil miydi aslında? Ölmemiş miydim bundan önce bir çok kez, seninle ve sensizken de…?
Ne zaman güneş doğacak bilmiyorum
Mavi denizlere mor dağlara karşı
Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum
Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum
