Ben ölürsem gölgelerde bir ses

Ben ölürsem…
Gözyaşlarım bulutlara karışır,
Her damla bir anı,
Toprağa karışan acıların türküsü olur.

Bir omuz ararım,
Sessizliğe sığınan yüreklerde
Ağlamayı bekleyen,
Kayıp sevdaların hasretiyle titreyen eller.

Orhan Korkmaz’ın sesi,
Şehirlerin beton duvarlarında yankılanan
Bir umut ışığı gibi,
Gecenin koynunda yalnız kalanlara fısıldar;
Her nota, geçmişin yaralarını sarar.

Bir melodi dökülür,
Modern dünyanın karmaşasında
Kırık camlardan süzülen ışık gibi,
Anlam yüklü, dokunaklı,
Her kelime, unutulmuş bir masalın parçası.

Ben ölürsem…
Kalbimde çalan sonsuz bir ağıt,
Dilsizliğin içinde yankılanır,
Ruhu saran, içime işleyen bir şarkı,
Acı ve huzurun iç içe geçtiği bir serzeniş.

Geceler, titreyen lambaların altında
Birbirine karışır;
Her biri,
Bir vedanın,
Bir ayrılığın sessiz izleri.

Ruhum, neon ışıklarına inat,
Sarsılmaz bir direnişle
Kırık dökük umutları toplar,
Her darbede yeniden doğar,
Müziğin en derin çığlıklarıyla.

Kayıpların ismi olur bu nota,
Bir çınar gibi uzanan hatıralar,
Her daldan süzülen hüzün,
Özlemin,
Bir gün yeniden açan çiçeklerin habercisi.

Ben ölürsem…
Geriye kalır bu mısraların sessizliği,
Gölgelerin arasında kaybolan bir ses,
Dilin suskunluğunda yankılanan,
Anneme bir omuz bulun ağlasın…

Modern yaşamın girdabında,
Her adımda bir vedanın izleri,
Her soluk, geçmişin izlerini taşır;
Orhan’ın dokunuşu,
Her notada yeniden hayat bulur.

Şimdi,
Bir şehir uyurken,
Ruhumu saran bu melodiyle
Ağlamaktan çekinmem;
Çünkü her hüzün,
Bir umut saklar,
Her gözyaşı,
Geleceğe açılan bir kapıdır.

Ben ölürsem…
Sözcükler,
Boş sokaklarda kaybolan bir fısıltı olur,
Zamanın ötesinde,
Sonsuzlukta eriyen bir anı,
Ve sen,
Kalanların en derininde,
Sonsuza dek yankılanan o huzur dolu ses…

Gölgelerde bir araya geliriz,
Acı ve sevdanın,
Kırık kalplerin
Modern şiirinde;
Birlikte,
Yeniden yazılır her satır,
Seninle,
Bu dokunaklı öyküde.