Ben olup yaşayamıyorum Şiiri - Oktay Çekal

Ben olup yaşayamıyorum…

Ruhum gecenin varoş sokaklarında,
İçimde ki hançer duygularım, yüreğimi kanatırken.
Hislerim öyle yoğun ki, sevgisizliğin yangınında…
Tenime soğuk sevişmelerin alaca karanlığı tünemiş.

Hep bir şeyler eksik, ruhumda ki hüzzam çığlıklar.
Gözlerimden gökyüzüne havai fişek gibi patlar.
Sağanak olur dökülürüm geriye, yanarım bir yıldızda.
Ellerimi boşluğun duvarlarına yaslar, öylece kalırım.

Gözlerimdeki dalgınlığım, ruhumu sarar aslında,
Anlam veremediğim suskunluğumda mutsuzluğum yaşar.
Hayatımın tatsız sokaklarında, düşe kalka yürürüm.
Ben bu değilim, her gün biraz daha solarım yaşamdan.

İçimdeki o ası çocuk yaşlanır hayatımın anlamsız zamanlarında,
Kendim olup ta yaşayamam bu ömrümün tadını da tuzunu da,
Bir adak misali yüreklere merhem olurken, yaralarım azar…
İstediğim bu değildi, sorumluluklarım taşınamayacak kadar ağır oysa…

Hep sorgularım anlam veremediğim bu ömrü.
Yüzümün güleceği denizlere koşup, o suyun tılsımına kendimi bırakmak
Bir çocuk gibi özgürce yüzmek ve arkama bakmadan kendimi yaşamak
Öyle beni doyuracak ki hayat anlam kazanacak zihnimde…

Çözümsüz bir hayatın müebbet zindanlarındayım.
Yaşamımda yaşayanların soluklarında boğulurum
Anlamazlar ki beni duymazlar çığlıklarımı
Sanki bir masalda hapsolmuş, yolu kaybetmiş ruhum…

Oktay ÇEKAL
26.01.2015-00.26