Ben Ölmedim Şiiri - Baki Ortak

Ey hayat,
Sana, zulmüne inat,
Ben ölmedim, hâlâ yaşıyorum.

Ben ölmedim…
Sadece sustum biraz.
Kendimi kalabalıkların arasından çektim,
Bir rüzgâr gibi geçtim insanların içinden.
Kimse fark etmedi ama ben vardım.
Her nefeste biraz eksilsem de,
Her sabah yeniden başladım ölmeye —
ve yeniden dirilmeye.

Ben ölmedim.
Toprak gibi sessizim sadece.
Üstüme nice yağmurlar yağdı,
Nice yıldırımlar düştü.
Ama köklerim hâlâ derinlerde.
Bir su var içimde, kimse bilmez;
Ben o suyla yeşeriyorum.

Ben ölmedim, yaşıyorum hâlâ.
Gözlerimdeki hüzün, bir şiirin gölgesi yalnızca.
Kırık kelimelerle bile yazabiliyorum umudu.
Bir gün biri dokunacak o kelimelere,
Ve ben yeniden can bulacağım onun sesinde.

Ben ölmedim.
Bir yarım kalmış türkü gibi içimde dönüyor hayat.
Bazen kederin perdesinde,
Bazen sevdanın telinde çalıyor bağlamam.
Bir notası eksik, bir hecesi sitemli belki,
Ama yine de söylüyorum;
Sussam bile duyuluyorum.

Ben ölmedim.
Küllerimden yazıyorum kaderimi.
Her yanığımda bir mısra,
Her kırığımda bir dua var.
Gözlerimle değil artık,
Yüreğimle bakıyorum hayata.
Çünkü gördüm —
Gerçek yaşam bazen ölümü bilmekten geçiyor.

Ben ölmedim.
Bir çocuğun gülüşünde,
Bir annenin duasında,
Bir yoksulun sabrında nefesim var hâlâ.
Ben rüzgârın alnında,
Denizin tuzunda,
Dağların sessizliğinde saklıyım.

Ve şimdi söylüyorum sessizce;
Duyan duysun, inanan inansın:
Ben ölmedim…
Sadece kabuk değiştirdim biraz,
Sadece acıyla olgunlaştım,
Sadece kalbimi yeniden keşfettim.

Adımı fısıldayın rüzgâra,
Bir dizede geçsin ismim,
Bir gönülde yankılansın sesim…
Çünkü ben hâlâ buradayım,
Bir kelimenin içinde,
Bir türküde, bir nefeste…

Ben ölmedim.
Ve bu söz, kalemimden değil —
Yüreğimden döküldü.
O yürek hâlâ atıyor,
Hâlâ seviyor,
Hâlâ inanıyor.

Ve sonunda,
Küllerimin arasından bir imza yükseliyor:
Kul Ortak der ki.
Ben ölmedim…
Ben, yaşıyorum.

KUL ORTAK