Ben o kalbe imzamı attım (8)

Ben o kalbe imzamı attım (8)

Ben o kalbe imzamı attım,
ve doğa, bu imzanın mürekkebiydi.
Deniz tuzu,
rüzgârın soluğu,
toprağın damarındaki su,
gökyüzünün en uzak yıldızı…
Hepsi birleşti,
bir kalbe kazındı.

Ey sevgilim,
ben seni sevdim dalgaların köpüğünde,
kayalıklara çarpa çarpa şarkı söyleyen
Ege’nin mavi nefesinde.
Her dalga, bizim sözümüzü
bir daha, bir daha kıyıya taşıdı.
Her balık,
gözlerinde senin parıltını taşıdı.

Ben seni sevdim dağların gölgesinde.
Bozdağ’ın zirvesine kar yağarken,
Kartal Dağı’nda rüzgâr uğuldarken,
benim kalbimde senin sesin yankılandı.
Her kaya parçasında,
her çiğ damlasında,
her yamaçta
bizim imzamız yazılıydı.

Ben seni sevdim rüzgârın saçlarındaki oyununda.
Kimi zaman lodos getirdi seni,
kıyılara çırpındı,
kimi zaman poyraz esti,
saçlarını dağıttı.
Ama her esişinde
benim sözümü taşıdı.

Ben seni sevdim gökyüzünde.
Gecenin en karanlık yerinde bile
bir yıldız açtı,
ve ben bildim:
o yıldız, senin gözünün iziydi.
Ben seni sevdim ay ışığında,
denizin üstüne düşen gümüş yolunda.
O yol, benim sana gidişimdi.

Ben o kalbe imzamı attım,
ve doğa bu imzayı sakladı.
Deniz silemedi,
çünkü o imza dalganın tuzundaydı.
Rüzgâr silemedi,
çünkü o imza rüzgârın nefesindeydi.
Dağ silemedi,
çünkü o imza kayanın gövdesindeydi.
Gökyüzü silemedi,
çünkü o imza yıldızların ateşindeydi.

Ey sevgilim,
dünya döner,
mevsimler değişir,
deniz kabarır,
dağ çöker,
rüzgâr diner…
Ama bizim sözümüz kalır.

Çünkü ben o kalbe imzamı attım,
ve bu imza artık yalnız benim değil,
doğanın bütün nefesidir.
Silmek isteyen silsin,
ama doğayı kim susutur,
denizi kim kurutur,
gökyüzünü kim karartır?

Hiç kimse!
Hüseyin Erdinç