Ben o kalbe imzamı attım (4)

Ben o kalbe imzamı attım (4)

Ben o kalbe imzamı attım,
ve o imza, yalnız taşlarda, surlarda değil,
halkın ekmeğinde,
çocuğun gülüşünde,
kadının örgüsünde,
çiftçinin alın terinde parladı.

Bir sabah kalktım,
Ege’nin köylerinde horozlar ötüyordu.
Toprak kokusu ağırdı,
ve saban demiriyle yırtılan her kara parça
senin adını yazıyordu.
Çünkü ben biliyordum,
toprak da kalp gibidir:
bir kez içine yazıldın mı
hiçbir rüzgâr silemez.

Zeytin dalları rüzgârla sallandı,
her yaprakta senin imzan parladı.
Ege’nin güneşi kavurdu,
ama gövdesi bin yıl süren ağaçlar
senin kokunu sakladı.
Ben seni sevdim
bir zeytin dalının gölgesinde,
çocukların çırılçıplak koştuğu bir dere kenarında,
çobanların kavalında yükselen türkülerde.

Ben o kalbe imzamı attım,
ve kadınlar tandır başında hamur yoğururken
ekmeğe karıştı bu söz.
Ekmek pişerken kabaran her buhar
bizim sevgimizi göğe taşıdı.
Erkekler tarlada orak sallarken
bu imzayı toprağa vurdular.
Bir testi şarap açıldığında
ilk kadehte adımız yankılandı.

Ey sevgilim,
ben seni sevdim köylünün nasırında,
tütün tarlalarında,
incir ağaçlarında,
yazın kavurucu sıcağında terleyen alnında.
Ben seni sevdim balıkçının ağında,
denize atılırken çıkan şakırtıda,
ve denizden çıkan her balıkta
senin gözlerinin ışıltısını gördüm.

Ben o kalbe imzamı attım,
ve köy meydanlarında oynanan zeybekte,
her adımda, her dönüşte, her çakılan topukta
bizim sözümüz yükseldi.
Kadınlar türküler söylerken,
erkekler dağ başında ateş yakarken,
her dumanın kıvrımı
bizim imzamızın göğe çıkan iziydi.

Ey sevgili,
şehirler yıkılabilir,
ordular dağılabilir,
ama köyün ekmeğinde,
zeytinin dalında,
çocuğun gülüşünde saklanan imza
hiçbir zaman silinmez.

Ben o kalbe imzamı attım,
ve köylünün türküsüne sakladım,
ekmeğe karıştırdım,
denize bıraktım,
rüzgâra fısıldadım.
Silmek isteyen silsin,
ama rüzgârı kim tutabilir,
denizi kim zincire vurabilir,
çocuğun gülüşünü kim susturabilir?

Hiç kimse!
Hüseyin Erdinç