Ben o kalbe imzamı attım (2)

Ben o kalbe imzamı attım (2)

Ben o kalbe imzamı attım,
Olympos’un tanrılarına inat,
Zeus’un gök gürültüsünden,
Poseidon’un dalgalarından,
Athena’nın kalkanından daha derine kazındı o imza.

Çünkü tanrılar bilir:
insan kalbinin sırlarını silemezler.
Onlar yıldırımlar savurur,
denizleri kabartır,
savaşlar çıkarır…
Ama benim sana söylediğim bir “seviyorum” sözü
onların bütün buyruğundan daha kalıcıdır.

Ben seni sevdim,
Homeros’un dizesinde bir Truva gecesinde,
Hektor’un gözlerinde,
Helen’in adımlarında değil,
onların ardındaki asıl seste:
yani halkın kalbindeki şarkıda buldum seni.

Bir gün Apollon’un liri çaldı,
notaları göğe yükseldi,
ama benim kalbim senin adını daha gür söyledi.
Bir gün Dionysos şarabını taşıdı kupalara,
insanlar sarhoş oldu,
ama benim sarhoşluğum senin gülüşündü.
Bir gün Afrodit deniz köpüğünden doğdu,
ama ben senin saçlarının tuzunu
her tanrıçadan daha güzel buldum.

Ben o kalbe imzamı attım,
ve tanrılar kıskandı.
Çünkü onlar ölümsüzdü,
ama bizim aşkımız ölümlü ellerde ölümsüzlüğü bulmuştu.
Onlar sonsuza dek yaşardı,
ama biz bir ömrün içinde sonsuzluğu tattık.

Ey sevgilim,
Troya’nın surlarından yükselen dumanı gördüm,
ama senin bir bakışın
o surlardan daha yüksek bir kuleydi.
Sparta’nın kılıçlarını gördüm,
ama senin ellerin
o kılıçlardan daha keskin bir hakikatti.

Ben seni sevdim,
tanrıların göğsünde bile yankılanan bir sevda ile.
Ve bil ki,
Olympos’un bütün şimşekleri,
bütün köpüren dalgaları,
bütün yanan savaşları
bu imzayı silemez.

Çünkü ben o kalbe imzamı attım,
silebiliyorsa Zeus silsin,
silebiliyorsa Poseidon silsin,
silebiliyorsa Athena silsin…
Ama onlar da bilir:
bir insan kalbine yazılan söz
tanrıların taşına yazılandan daha derindir.
Hüseyin Erdinç