Ben Kıbleye Kul Şiiri - Ahmet Arslan

Koparılmış güz sancıları sardı,
Ayrılıkların,
Yollara düştüğü vakit…
…
Vaktiyle verdiklerimi aşka sevgiye,
Dualarımla sıra sıra,
Dizerken bir tespih ipine,
Hüznü ibadete taneledim...
…
Cihan bir kıbleye dönük,
Ben o kıbleye kul,
Ey, Nefsimde bilmeceye dolanan ar!
Cehdimi ver, aşk tekerrürde vurmasın beni…
…
Kaybetmiş rengini gömülmüş mezarlarında et,
Haslet, edeple koyun koyuna ey huzur!
Düşün beni de;
Etimde hayat gölgeleri, sükuta gecinden varacak,
Ki,
Vaktinde gitmeyecek aşkı arsıza saldı,
Bu canhıraş vicdanı düşün…