Ben Kadınım Şiiri - Hülya Madanoğlu

Ben,
Kadınım.
Ben,
Yüzyıllarca
Ezilen kadın.

Ben erimin avradı,
Ben yavrumun anası,
Ben zevklerin kurbanı,
Ben kadınım.

Ben, tarlada rençper
Ben, fabrikada işçi
Ben, evimde uşak
Ben, yatakta sevgili
Ben kadınım.

Ben kadınım;
Ekmek açarım senitte,
Tek tek çevire çevire pişiririm,
Ben tezek toplarım ahırdan,
Kışlık yakacağım
Ben su taşırım pınardan

Ben kadınım;
Ben, döğen sürerim tarada
Ben, buğday,buğday terlerim
Ben, saman taşırım kağnıda
Yorulmaz hiç kollarım.

Yüzüm güneşten kavruktur,
Ellerim nasır, nasır
Saçlarım çift örgülü
Dudaklarım çatlak, çatlak
Ben kadınım.

Ben; tarlada buğdayım
Hasatım çok olursa,
Güler erimin yüzü.
Kısırsam horlanırım
Ben, kadınım.

Ben kadınım,
Ben; ,
Bebemi belerim beşikte
Meme veririm ağladıkça
Göğüs başımı ısırır bebem
Derdini anlatamadıkça.

Ben kadınım,
Ellerim kabarmış tahra tutmaktan
Tüm gücümü harcarım
Parçalamak için odunu

Ben kadınım;
Çapa yapmak benim işim
Kızgın güneş altında
Bağ bozarım,pekmez yaparım
Ben kadınım

Ben kadınım;
Ne terlerim ne susarım,
Ne acıkır ekmek ararım
Kaderin senin, diye bağırırlar
Ben korkudan sinerim

Ben kadınım;
Saçı uzun aklı kısa
Beni böyle horlarlar
Fikrim yoktur benim
Bana,sen sus derler

Ben kadınım
Bazen cariyeyim saraylarda
Bazen sanatçı,bazen hizmetçi
Bazen hayat kadınıyım
Gururu ezilmiş hor bakılan

Ben çile çeken kervanım
Ben; anayım,bacıyım
Ben, dayak yiyen
Ben,ağlayan
Ben,sürünen
Ben kadınım

Ben kadınım,yılmam
Yılmam hiç bir zorluktan
Üstesinden gelirim her işin
Ben kadınlığımla gurur duyar,övünürüm
Ben kadınım.