Ben Hiç Ebu Cehil Olmadım ki

bakmayın öyle saf saf yüzüme
uzaydan gelmiş gibi
bazen bir delinin kuyuya attığı taşı çıkarmaya çalışırken
bazende akıllıların taşlarını atarım kuyuya
yaratan değil yaratılanım çünkü

eteklerime tutunan çocuk yanımı görürsünüz
en kahpe bakışlarınızda
okuma yazma bilmeyen
köy kadınından beslendi damarlarım
toprağa aşık adamdı
baba dediğim

bakmayın öyle saf saf yüzüme
uzaydan gelmiş gibi
elimde avucumda ne varsa dağıtırım
hiç yalnız oturmadım ki
bulgur pilavı-tarhana çorbası olan sofraya
dokuz diz yan yana
bir tasa dokuz kaşık
aynı anda

şimdi
her yeni giydiğimde elbisemi
gözlerimden ayrı
tüm hücrelerim güler
ikinci el elbiselerde geçti de
küçüklüğüm

bakmayın öyle saf saf yüzüme
uzaydan gelmiş gibi
ani fırlamalarımdan korkmayın
sesimdi duyurmak istediğim
kolay mı kalabalığın arasında ömer olmak
ben hiç ebu cehil olmadım ki