Ben Hiç Çocuk Olmadım Şiiri - Erdal Balcı

BEN HİÇ ÇOCUK OLMADIM !

Daha altısında yedisinde, ne bilir ne anlar bu bu küçük yürek?

Dünyanın karanlığı çöktü üstüme,ben çocuk değildim sanki!

Oyun çağımda sustum, içime gömdüm sözleri tek tek.

Elimde oyuncaklar değil, üzerimde dünyanın yükü vardı sanki,

Susmayı öğreten bir korku dururdu,her zaman yatağımın yanında,

6 -7 yaşında bir beden ama,kırk yıllık bir sessizlik taşırdım yüreğimde.

Geceleri rüyalarıma giren bir el vardı,başımı değil, korkumu okşardı.

Haykırmak isterdim dünyaya.......dedim ya ben hiç çocuk olmadım.

On yaşımda ev titrer, duvarlar ağlar,biz ağlardık,

Babamın öfkesi, annemin teninde yankılanırdı,

Her çığlıkta biraz daha büyür,Her darbede biraz daha ölürdüm.

Annem ağlardı..............

Benim içimde bir çocuk,sessizce boğulur,Her gece başka bir karanlıkta kaybolurdum.

Ben büyüdükçe küçülürdüm sanki,

Dedim ya ben hiç çocuk olmadım!

İlkokul bitti, çocukluğum da gitti,Bir çanta değil, bir ömür yüklenip evden ayrıldım.

Arkamda altı küçük kardeş ,bir de, yüzü gülmeyen şive-i giryan bıraktım ..........

Öğrencilik yıllarım..........

Yarı aç, yarı tok,Kaderle değil, sabırla kavga ederek dayandım.

Dedim ya ! Ben hiç çocuk olmadım.

Babam yıllarca dört duvar arasında,demir parmaklıklarla konuştu,

Annem hastalıkla, ben yaralarımla sustum.

Yine de düştüğüm yerlerden hep,usanmadan kalktım.

Kardeşlerimde hiç çocuk olmadı,bense hiç çocuk olmadım,

Ve Karanlıktan hep korktum.

Sonra bir kız sevdim,On altısında bir gül kadar narin,

Gözleri Isık Gölden bile derin.

On altısında bıraktı kendini yokluğa,

O öldü,

Ben yaşayarak öldüm.İnsan bazen toprağın üstünde de gömülür ,

Ben bunu o gün öğrendim.

Yazılmamış bir hikâyenin başında,

Bir ömür sürecek bir sessizlik bıraktı ardında.

Ben onunla bir kez daha öldüm,

Kimse görmedi, kimse duymadı içimdeki çığlığı.

Bir mezar taşı kadar soğuk oldu gençliğim,

Bir intihar haberiyle gömüldü içimdeki son çocukluk kırıntısı.

O öldü, ben gömüldüm,

Kader bilmez miydi ki ben sevmeyi zor öğrendim?

Dedim ya ben hiç çocuk olmadım!

Küllerimden bir yuva kurdum,Sevginin, sabrın!

Canımdan çok sevdiğim eşin, Bir de dört evladın ,Sıcaklığında yeniden.

Şimdi bilirim;

Acılar koynumda ,Sevgi ise yanımda.

Ve ben…

Karanlığın içinde yürümeyi öğrendim,

Işıksızlığı yenerek bugünlere geldim .

Yıllar geçti…

Ben artık,karanlıktan korkmuyorum!