Geldi ayrılık zamanı; ben gidiyorum.
Seni değil, yalnızca kendimi terk ediyorum.
Yoruldum gerçeklerin, günlerin yükünden;
Çıldırsam da bir şey gelmez elimden.
Bir gece ansızın, sessiz, derinden,
Kalbimde yankılanır — sanki bir çığlık.
Zamanla derinleşiyor acım,
Her anımda sen varsın: yalnızca hayalin.
Gözlerimde hüzün, dost olmuş gözyaşı,
Söyle: hangi yaraya derman yolu var ki?
Biliyor musun, kalbim senden çok yorgun;
Aşkı kaybetmenin tarifsiz bir acısı bu.
Bir daha dönmemek üzere adım atıyorum,
Arkamda kimse yok; yalnızca ben, gidiyorum.
Yalnızlığın kollarında kaybolmak için,
Kendimi keşfetmeye bu yürekle yola çıkıyorum.
Kayıt Tarihi : 2.10.2025 03:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, bir ayrılık sürecinden doğan içsel çatışmayı ve duygusal yüke dair derin bir sezgiyi yansıtır. Ana karakter, hem sevdiği kişiden hem de kendi iç dünyasından uzaklaşma kararı alır. Ayrılığın getirdiği hüzün ve kayıplarla yüzleşen bu kişi, yalnızca aşkın acısıyla değil, aynı zamanda kendi ruhsal yorgunluğu ile de hesaplaşmaktadır. Geçmişin gölgesinde yol alırken, yalnız kalma kararlılığı ve kendini keşfetme arzusu belirmektedir. Tükenmişlik hissi içinde, geleceğe dair belirsizlik ve umudun karmaşası içinde yürümeye başlar. Ayrılık, sadece anlaşılır bir sona değil, aynı zamanda kendini bulma yolculuğuna dönüşmektedir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!