Ben Deliyim Şiiri - Fatma Temel

Ben deliyim…
Biraz da akıllı…
Ama onlara kalsa hep deliyim…
Böyle olmayı seviyorum…

Sabah kahvemi
avuçladığım ıslak toprakta demledim...
Toprakla daha iyi anlaşırım dedim,
Kırmızı sardunyalar da dinledi beni sessizce…
Ne garip, en çok onlar anlıyor.

Sonra çıktım sokağa,
Ceplerime rüzgâr doldurup yürüdüm…
Dalgaları selamladım her kaldırımı geçerken,
Çünkü kaldırım taşları da
Bir zamanlar denizdi belki—kim bilebilir?

Bir kütüphaneye girdim dün,
Ama kitap değil, raflara bakıp şiir yazdım...
Çünkü sustuklarını fark ettim…
Ve bazen sessizlik, bir roman kadar konuşur.

Sonra bir bankta oturdum,
Yanıma görünmeyen biri geldi;
Adı "Hiç kimse"ydi ama gözleri doluydu.
Ona dert anlattım ben,
Çünkü bazen bir yabancı, en iyi dosttur.

Ve gece olunca,
Yıldızlara mektup yolladım,
Posta kutusu olarak kalbimi kullandım.
Gönderdim: "Bu dünya biraz deli,
Ama akıllılar zaten çok sıkıcı..."