Ben De İnsanım Şiiri - Nihat Eren

Bir savaş esiriyim
Üstümde uçuşan kurşunlar beynime işliyor
Rahat durmuyor vicdanım yaralıyım
Ne cesaretim kaldı ne hırsım yanıyor yüreğim
Çünkü ben de insanım

Bir zenci çocuğuyum
Atmışlar beni karanlığın doruğuna
Kimsecikler yok yanımda korkuyorum
Ne duygularım kaldı ne hislerim yalnızım
Çünkü ben de insanım

Bir fakir çocuğuyum
Elimde dünyaya haykıran ekmek parçası
Lanet dünya görmedin mi küçük ellerimi
Ne gururum kaldı ne onurum utanıyorum
Çünkü ben de insanım

Bir sefaletin çocuğuyum
Aydınlık yüzü görmemiş utangaç bir çocuk
Duyun beni bütün dünya şikayetim var
Ne bedenim dayanabildi ne ruhum ağlıyorum
Çünkü ben de insanım

İşte böyleyim ben
Savaşın karanlığın ve fakirliğin çocuğuyum
Ne halim kaldı ne de tahammülüm gidiyorum
Hala beni insan mı zannediyorsunuz
Oysa ben de insanım