Ben...
Toprağın sesini duyan,
Göğsünde memleketin nabzını taşıyan kadınım.
Bir devrimcinin kalbine doğdum ben.
Atamın "ya istiklal ya ölüm" sesi kulaklarımda...
Gölgesi aydınlık bil ülkenin yoluna adadım canımı.
Rüzgar saçlarımı savururken,
Omuzlarımda yalnız kendi yüküm değil,
Cumhuriyet'in bütün umutları vardı,
Ben o umutları taşırken büyüdüm,
Büyürken güçlendim,
Güçlendikçe yeniden filizlendi ülkemin yarınları...
Ben...
Kalemi tuttuğunda tarih yazan,
Ocağı yaktığında nesil yetiştiren,
Savaşıp barış kuran, direnen kadınım.
"Kadın yeryüzünün ışığıdır" dedin Atam,
Ben o ışığı karanlığa değdirip,
Bir daha sönmesin diye göğe kaldırdım.
Ben Cumhuriyet kadınıyım...
Yürürken ardımdan toprak bile doğrulur.
Benim adımlarımda hürriyetin sesi,
Duruşumda bir milletin yeniden doğuşu var.
Dünya bilsin,
Bir kadın ayağa kalktığında,
Bir ülke baştan yazılır.
29.10.2025
Gül KabacaoğluKayıt Tarihi : 19.11.2025 11:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Cumhuriyet kadını olarak içimden geçenlerin bir kısmı sadece...




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!