Ben Bu Şehri Böyle Sevdim

Bir çay söyledim kendime,
İkincisi gelmedi.
Garson çocuğun aklı,
Karşı masadaki kızda kaldı galiba.

Ben de bakmadım suratına.
Çayı ben demledim zihnimde,
Koydum ince belliye
—dudak payı bırakarak.

Burası İstanbul.
Ama sen sanırsın ki
Her köşe başı Paris,
Her kaldırımı şiirle döşemiş bir belediye.

Halbuki çöpler uçuşuyor
Karaköy’de sabah serinliğinde.
Bir martı bakıyor bana
Kahvaltısını kaçırmış gibi.

Dün gece bir rüya gördüm:
Kadıköy vapurunda,
Yanımda biri var ama tanımıyorum.
O kadar tanıdık ki…
Kafasında kırmızı beresi olan kadın
Benim eski bir yalnızlığım belki.

Gözlüklerimi silerken
Zamanı da siliyorum bazen.
O sırada geçiyor önümden biri,
Elinde tulumbacı tatlısı,
“Buyrun abi” diyor,
Sanki bana değil de
İçimdeki çocuğa sesleniyor.

Ah çocukluk...
Beş taş, gazoz kapağı,
Salçalı ekmekli öğleler.
Şimdi salçayı da zamlı satıyorlar,
Ekmeği de anılarla birlikte.

Bir kadın geçti biraz önce
Gözleriyle şiir yazdı bana,
Ben okuyamadım.
Çünkü gözlüğümün camında
Birkaç yılın buğusu vardı.

Şimdi desem ki
“Bu şehir beni yordu”
Yalan olur.
Ben bu şehri,
Beni böyle yorduğu için sevdim.
Dönüp dönüp aynı sokakta
Aynı hayali gördüğüm için…
Bir daha geçer mi diye
Aynı durakta beklediğim için…
Çayı soğusa da,
İkinciyi getirmeseler de.

Ben bu şehri böyle sevdim.