Ben bir martıyım Galata’da

Sabahları erken uyanırım,
rüzgâr yüzüme vurur,
kahve kokusu gelir kıyıdan.
Kimse bilmez beni,
biraz gürültü, biraz telaş arasında kaybolurum.

Ben bir martıyım Galata’da.
Simidin de değil gözüm,
bir parça dikkat yeter.
Bazen bir çocuk bakar,
gülümser bana—
işte o yeter.

Her gün aynı köprü,
aynı tekneler,
aynı martılarla dönerim durmadan.
Sen geçersin,
hiç başını kaldırmadan.
Ben yine beklerim,
alıştım.

Yoruldum belki de biraz,
rüzgâr sert esince
düşer gibi oluyorum.
Ama deniz tutar beni,
alıştım.

Ben bir martıyım Galata’da.
Şehrin tam ortasında,
kimsenin tam göremediği bir yerde.
Sen beni fark etmesen de,
ben hep buradayım.